„Ponad dwadzieścia opowieści napisanych z okazji 25-lecia DAMB-u przedstawia metamorfozy uczestników zajęć. Osoby pełne lęku przed wszelkimi zmianami, takie, do których w szkole przylgnęła etykietka nieśmiałych, zarozumiałych lub krnąbrnych, przegrani na starcie w systemie szkolnym leworęczni czy dyslektycy zmieniali się w ludzi umiejących organizować swój czas i rozwijać swoje pasje, bez trudu nawiązujących relacje interpersonalne, ufających swojej intuicji, pewnych siebie oraz przekonanych, że gdziekolwiek pójdą, będą w stanie się tam odnaleźć. Jako lingwiści, informatycy czy artyści na drugim końcu świata, ale także jako mężowie, ojcowie i szefowie firm.”
Monika Kuczyńska-Barczewska, edukatorka i autorka reportaży w Dużym Formacie.
„Z wielką ekscytacją oddaję w Wasze ręce tę książkę, która zawiera prawdziwe historie absolwentów Ośrodka DAMB, historie ich osobistych przemian, odnalezienia bezpiecznej i inspirującej przestrzeni do rozwoju. Opowiedzą Wam, jak obudzili swój kreatywny potencjał i jak go wykorzystują w dorosłym życiu. Dowiecie się również, jak podążanie tą twórczą drogą wygląda z punktu widzenia rodziców oraz niezwykłych osób zaprzyjaźnionych z Ośrodkiem DAMB. W tej czytelniczej podróży spotkacie różne style pisania, różne emocje i perspektywy, które podkreślają indywidualność autorów i ich ciekawe osobowości. W ciągu 25 lat wszystkie te osoby, należące do różnych pokoleń, osiągnęły jeden wspólny sukces: mistrzostwo i/lub wicemistrzostwo drużynowe na Światowych Finałach Odysei Umysłu. Ale tak naprawdę zyskały też coś znacznie cenniejszego – szczególne miejsce wśród wspaniałych przyjaciół i swoją osobistą zmianę, którą podzielą się z Wami w tej książce”
Dorota Hazuka Furgalska, redaktorka książki, psycholog, trenerka kreatywności.
Adam Jagiełło Rusiłowski, badacz dydaktyki innowacyjności UG – tak pisze w swoim podsumowaniu:
„Na czym więc polega fenomen DAMB-u? Co sprawia, że z większości narracji wyłania się obraz osób pełnych sprzeczności, z pokrętnymi historiami, które niekoniecznie musiały się zakończyć szczęśliwie, osób krnąbrnych, niepokornych, krytycznych wobec zastanej rzeczywistości, genialnych, a zarazem empatycznych, przywódczych, innowacyjnych, spełnionych w relacjach, kochających i kochanych? Co pomogło im odnaleźć życiową równowagę, zachować wolność, odrębność, przeciwstawić się tłumowi, ale jednocześnie przynależeć do szczęśliwej społeczności ludzi kreatywnych? Dzięki czemu stali się oni agentami zmian (changemakers) w swoich firmach i społecznościach, mistrzami giętkości poznawczej, wrażliwymi kosmopolitami, guru samoorganizujących się struktur i kultury drużyny drużyn (team of teams)? Jak udało im się pokonać pychę, uniknąć pogardy dla tłumu, pracoholizmu czy innych uzależnień łagodzących presję sukcesu? Co buduje ich prężność (rezyliencję), daje im poczucie sprawstwa i przekonanie, że nie ma sytuacji bez wyjścia, a porażka to jedynie „siniak, nie tatuaż”? Jak udaje im się żyć bez nadęcia pomimo wysokiego statusu? Co pozwala na nieprzywiązywanie się do wygodnych posad, szybkie decyzje o „ucieczkach” z decyzyjnych pułapek?
(…) Uczenie się niezbędnych narzędzi i procesów kreatywności oraz stawanie się współtwórcą innowacji wymaga odnalezienia lub stworzenia przestrzeni równoważącej poczucie bezpieczeństwa z doświadczeniem niepewności, niedostatku zasobów czy ryzyka związanego z wyzwaniem edukacyjnym. Przestrzeń pomiędzy całkowitym komfortem a paraliżującym działanie strachem to strefa inspiracji, a na jej obrzeżu od strony „terroru” znajduje się krawędź rozwojowa (Taranczewski, 2018).
W obszarze owej krawędzi w unikalnych edukacyjnie warunkach dzieją się najciekawsze rozwojowo historie, których elementy odnajdujemy w narracjach zamieszczonych w niniejszej publikacji. Zdolność do funkcjonowania „na krawędzi” osiągnęli z pewnością medaliści finałów światowych Odysei Umysłu, zwłaszcza zdobywcy nagrody Ranatra Fusca, przyznawanej za wybitne pod względem kreatywności, ale wysoce ryzykowne rozwiązania. Postawienie na nigdy wcześniej nietestowane prototypy techniczne, niestandardowe sposoby ich przewożenia za Ocean, liczenie na pomoc członków konkurujących drużyn, gdy w ostatniej chwili kluczowe elementy rozwiązania przestały działać – to przykłady uczenia się na krawędzi rozwojowej. Warunki do tak intensywnej edukacji twórczej oczywiście pojawiają się w samym ośrodku Doroty. Regularnie zdobywane trofea na finałach światowych dobitnie świadczą o jakości pracy Doroty i świadomym ustawieniu pewnych mechanizmów przygotowania DAMB-owiczów do ekstremalnych wyczynów w ramach Odysei. Uczenie się na krawędzi jest wspominane z ekscytacją, jego znaczenie jest nie do przecenienia, ale nie o taką spektakularność zabiega się w DAMB-ie, jak wynika z refleksji autorów narracji. Skoro zaledwie ok. 30% uczestników programu bierze udział w turnieju, to zdecydowana większość osób przez przytłaczającą większość czasu spędzonego w DAMB-ie przebywa w strefie inspiracji. To tu znajduje się istota żmudnej, ale wręcz koronkowej pracy psychoedukatorki Doroty i najzdolniejszych trenerów, często właśnie odyseuszy mających za sobą doświadczenia „krawędzi”. Ta przestrzeń to wspomniana „piaskownica” z dużą ilością inspirujących ziarenek piasku, z wodą, wiaderkami, grabkami, łopatkami, z różnorodnymi zabawkami i doświadczeniami inspirujących zabaw proponowanych zarówno przez trenerów, jak i samych bawiących się. Strefa inspiracji, jak nasza piaskownica, pozornie jest atrybutem edukacji przedszkolnej, ale to właśnie model „zabawy” stosowany od lat w DAMB-ie zdaje się przydatny nie tylko dla autorów większości naszych narracji w życiu zawodowym, ale także – jako model całożyciowego przedszkola (lifelong kindergarten, Resnick, 2017) – stanowi inspirację dla najlepszych światowych uczelni (MIT, Stanford, Oxford) i licznych korporacji nastawionych na innowacje.
(…) DAMB to, z jednej strony, ośrodek edukacyjny służący wszechstronnemu rozwojowi kreatywnych jednostek, wysoce inkluzyjny, dający wsparcie każdemu w zaakceptowaniu siebie samego, odnalezieniu sensu i poczuciu się dobrze w zglobalizowanej rzeczywistości przy empatycznym jej postrzeganiu, ufaniu własnym mocom i autonomii. Z drugiej strony to silny kolektyw, wymagający odraczania oceniania, wzajemnego doceniania siebie, okazania przynależności, ale też improwizowania wbrew ocenom tłumu oraz współpracy przy rozwijaniu różnorodnych pomysłów”.
Szukasz inspiracji czy kreatywnych zadań dla dzieci? Kup książkę! https://sklep.smakslowa.pl/zakret-w-tworcza-strone.html
